ابوغزاله وزیر دفاع اسبق مصر طی سخنانی به آمادگی صدام برای حمله به ایران، چنین اشاره می‌کند:
« صدام حسین از هنگام سقوط شاه و پیروزی انقلاب در ایران در اوایل سال 1979 ( بهمن 1357 ) خود را آماده حمله به ایران می‌کرده است. »
آمریکا برای دفع خطرات ناشی از انقلاب اسلامی، نقشه‌های مختلفی را طراحی کرد که یکی از آنها، ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی ایران از طریق حمله نظامی عراق بود. برای اینکه مشخص شود آمریکا از چه زمانی در فکر طراحی حمله عراق به ایران بوده ، به اسناد زیر توجه شود:
در یک سند با طبقه‌بندی خیلی محرمانه که سفارت آمریکا در تهران در زمان روی کارآمدن بختیار در زمستان سال 1357 تهیه کرده، چنین آمده است:« احتمال ضعیفی برای حمله به ایران توسط یک قدرت خارجی وجود دارد. اما بی‌ثباتی مداوم جوّی را به وجود می‌آورد که در آن چنین اقدامی را وسوسه می‌کند. افغانستان هنوز در راه انقلاب خود مشکلاتی دارد. پاکستان، عربستان سعودی و امارات، از نظر نظامی خیلی ضعیف هستند که چنان اهداف جاه‌طلبانه‌ای را داشته باشند. شوروی به علت نقشش به عنوان یک قدرت بزرگ، احتمالاً به جز در حمایت از یک دولت مارکسیست در ایران، حرکت دیگری نخواهد کرد. عراق به عنوان بزرگ‌ترین تهدید برای ایران باقی می‌ماند. البته اگر تخاصمات جهانی را از نظر دور بداریم. حمله از طرف عراق احتمالاً محدود به مناطق نفت‌خیز به عنوان یک هدف خواهد بود. تصمیم برای اقدام به چنین حمله‌ای مستلزم یک ارتش ضعیف شده در ایران و داشتن دلیل دنیاپسند است. »
در یک سند سرّی سازمان سیا مربوط به سال 1978 (1357) نیز چنین آمده: « اتکای نظامی ایران به ایالات متحده، در واقع به اندازه‌ای حساس است که اگر حمایت ایالات متحده برداشته شود، نیروهای مسلح ایران قادر نخواهند بود در مقابل عملیات خصمانه تمام عیار، بیش از دو هفته دوام آورند. »
جیمز شلزینگر وزیر انرژی آمریکا، در تاریخ 9 اسفند 1357 با اشاره به اثرات انقلاب اسلامی در کشورهای منطقه اظهار داشت که عراق، ایران را تهدیدی علیه خود می‌داند. وی گفت:
« هم اکنون نشانه‌های نگرانی در عربستان به چشم می‌خورد و صدام حسین معاون رئیس جمهور عراق نیز انقلاب ایران را تهدید مستقیمی علیه عراق خوانده است. ».
در چنین شرایطی برای اولین بار، حملات هوایی ارتش عراق در تاریخ 13 فروردین 1358 یعنی حدود 50 روز بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، در منطقه مهران آغاز شد.
- ۹۴/۰۵/۰۹